FOUR

Dla Dominiki, która tak na mnie nawrzeszczy, że nie ma rozdziału :) Musisz wiedzieć Domiś, że to mnie bardzo motywuje :* 

notka pod rozdziałem.

-Nie ma za mocnej głowy do alkoholu, a już na pewno nie w tedy, gdy dosypie się jej jakieś proszki. Więc jak będzie Styles? Oddasz miasto czy mam ją zabić?

-Zostaw Skyler, albo Katherine rozwali czaszkę Markowi.

-Nas jest więcej. Nawet jeśli rozwali mu głowę, ja rozwalę ją i Skyler.

W tedy coś zobaczyłam. Skyler się ruszała, ale tak delikatnie, żeby napastnik tego nie wyczuł. Cerrie też to zauważyła i posłała mi porozumiewawcze spojrzenie.

-Zostaw Skyler i weź mnie.  Jestem dla niego ważniejsza, niż Skyler….- odezwałam się.

-O nie ma mowy!- krzyknęła moja siostra i… Jason?

-Hmm. Kusząca propozycja, zwłaszcza, że ty jesteś przytomna i będę miał więcej satysfakcji jeśli cię zabije.

Mężczyźni stojący za nim puścili Skyler i natychmiast dostali kulką w głowe od niej i od Cerrie. Ja Pociągnęłam za spust, dziurawiąc głowę Marka i szybkim ruchem celując broń w mężczyznę.

-Wiedziałem, że coś mi tu śmierdzi.- powiedział.

-No widzisz, jednak mam głowę do alkoholu. Następnym razem bądź bardziej dyskretny jeśli chodzi o dosypywanie mi czegoś go piwa. Ach… czekaj. Następnego razu nie będzie.

-Tak więc żegnaj Stan- powiedział Harry i pociągnął za spust swojego czarnego gnata. – I po sprawie. Skyler, Katherine. Nic wam nie jest?

-Oprócz tego, że boli mnie łokieć? To nie. Chyba trafiłam w żebra.

-Mi też nic nie jest.

-Dobra. Zmywamy się stąd. Zaraz będą tu psy.

Oczywiście, na moje szczęście w samochodzie wylądowałam sama w samochodzie Stylesa.

-A więc, zastrzeliłaś pierwszego człowieka w swoim życiu.

-Mam skakać z radości czy iść i go opłakiwać?
-Powinnaś czuć satysfakcje.

-I chyba nawet czuje. Gdzie jedziemy?

-Popsułem ci wieczór więc postaram się go naprawić.

-Harry…

-Siedź cicho. Zaraz będziemy na miejscu.

Jechaliśmy jeszcze przez chwilę  i dotarliśmy pod Big Bena.

-Co my tu robimy Harry? Jest godzina.. 1 w nocy, jestem jedynie w bluzce na ramiączkach i jest mi cholernie zimno, a ty wymyśliłeś sobie wycieczkę pod wielki zegar?! Czy ty sobie ze mnie żartujesz?!

-Masz- mówiąc to podał mi swoją marynarkę. – A teraz chodź.

Chwycił mój nadgarstek i lekko pociągnął. Ruszyłam za nim lekko chwiejnym krokiem, bo nie ukrywajmy, ale byłam  trochę pijana. Przeszliśmy kawałek i naszym oczom ukazały się schody. Popatrzyłam w górę i zdawały się nie mieć końca.

-Ja po nich nie wejdę. Mam za wysokie buty, jestem pijana i mam lęk wysokości.

-Dobra, jak chcesz.

Po tych słowach przerzucił mnie sobie za ramie i zaczął się wspinać.

-Harry nie wygłupiaj się słyszysz? Puść mnie!

Jednak chłopak nie odezwał się ani słowem i dalej niósł mnie po schodach. Po pewnym czasie się poddałam i zaczęłam sobie nucić jakąś przypadkową piosenkę, która akurat wleciała mi do głowy.

-Masz ładny głos-odezwał się brunet, gdy byliśmy już na górze. –A teraz chodź ze mną.

Posłusznie poszłam za Harrym i nagle naszym oczom ukazał się niesamowity widok. Londyn z góry.

-Jezu! Ale tu jest pięknie!

-Wiedziałem, że ci się spodoba- powiedział loczek i szelmowsko się uśmiechnął.

-Harry, jestem trochę śpiąca. Możemy już iść?

-Jak sobie panienka życzy.

Ponownie wziął mnie na ręce i zniósł po schodach. Nawet nie próbowałam protestować, bo i tak nie przyniosło by to żadnych rezultatów. Po pewnym czasie, chłopak postawił mnie na jednym schodku.

-Zjedź z poręczy.

-Chcesz żebym się zabiła?

-Zaufaj mi. Nie możesz spaść, bo poręcz jest tuż przy ścianie.

-Dobra- nie miałam siły dalej spierać się z brunetem.

Usiadłam na cienkiej rurce i zjechałam na niej na sam dół, mało co się nie przewracając.

-I jak? Spadłaś?

-Ha ha ha. Jaki ty jesteś zabawny.

-Wiele osób mi to mówi.

-Wracajmy. Moja siostra na pewno się martwi.

-Noe?  Oj na pewno nie. Wie, że jesteś ze mną.

-Ale to nie zmienia faktu, że dzwoniła…-popatrzyłam na komórkę.- Cztery razy.

-Opiekuńcza ta twoja siostrzyczka.

-Aż nadopiekuńcza.

W drodze powrotnej w ogóle nie rozmawialiśmy. Harry skupił się na jeździe, a ja wyglądałam przez okno podziwiając widoki, których prawie w ogóle nie widziałam, gdyż było ciemno. Gdzie, nie gdzie dostrzegałam zarys drzew, budynków, a czasem nawet ludzi.

Spojrzałam na zegarek i zobaczyłam, że jest naprawdę późno. Ale moja siostra już nie dzwoniła. W pewnym momencie dostałam SMS’a: ,,Gdzie wy do cholery jesteście?! Przyjedźcie do głównej ,,bazy,,. Już ja się z wami policzę’’. No pięknie. Pokazałam Harremu wiadomość od mojej siostry, na co on skinął głową.

-Jak myślisz, zabije nas?

-Możliwe.

To były jedyne słowa, które wypowiedzieliśmy w czasie drogi. Do ,,bazy,, mieliśmy jeszcze 15 minut, a ja odpłynęłam w stronę krainy Morfeusza.

Gdy po przebudzeniu otworzyłam delikatnie oczy, stwierdziłam, że to na pewno nie jest mój pokój. Rozejrzałam się i wszystko w tym pokoju było czarne, nie licząc ścian, gdyż one były oślepiająco białe. Zasłony były odsłonięte, podeszłam do nich i zaczęłam wyglądać przez okno. Zobaczyłam nie znaną mi, aż do teraz okolice. Wszędzie były zniszczone budynki, porozwalane śmieci i nierówne drogi. Nigdy nie byłam w tej części Londynu. Obróciłam się i zobaczyłam, że na oparciu łóżka wiszą ubrania. Co dziwne moje ubrania. Wyciągnięte z mojej szafy.Ktoś je musiał tutaj przynieść. Ale kto?

Ubrałam się i zeszłam na dół z nadzieją, że kogoś spotkam. Nie ukrywam, że dom od wewnątrz wyglądał jak pałac. Wszędzie wisiały długie kryształowe żyrandole, czerwone ciągnące się dywany, ogromne obrazy, podłogi z szarego marmuru, a ściany białe niczym śnieg. Szłam cały czas po bardzo długich schodach w dół. Wreszcie stanęłam na parterze. Ruszyłam przed siebie szukając kuchni.

Gdy wreszcie ją znalazłam wszyscy już tam siedzieli i w spokoju jedli śniadanie.

-Dzień dobry śpiochu- powiedziała do mnie Skyler.

-Siadaj zaraz ci nałożę- odezwała się Cerrie.

Jedyne wolne miejsce było pomiędzy Jasonem , a Harrym. Ruszyłam więc w tamtą stronę…Jednak Styles za nic w świecie nie chciał mnie przepuścić.

-Czy pan Harry Styles może mnie przepuścić?

-Magiczne słowo?

-Hokus pokus, już podsuwaj dupe.

-Jaka ty jesteś zadziorna- powiedział Styles, ale ku mojemu zdziwieniu przepuścił mnie żebym mogła usiąść.

-A więc… Gdzie ja do cholery jestem?

-Jesteś w naszej tak zwanej ,,bazie,,-odezwał się Niall.

-A dlaczego nie jestem w swoim domu?

-Nie pamiętasz nic z tamtej nocy?

-Pamiętam tylko jak byłam z Harrym na Big Benie i jak zjeżdżałam po poręczy. Dalej mam pustkę w głowie. A czy ktoś mógłby mnie zawieźdź do domu?

-Poczekaj na mnie. Zjem śniadanie i cię zawiozę.

-Bardzo się z tego powodu cieszę.

Czekałam na bruneta około 10 minut. 

-Och w końcu się zjawiłeś.

-Taaa. Kazali mi, abym ci przekazał, że tam gdzie spałaś, od dzisiaj jest twoim drugim pokojem. Tylko proszę nie sprowadzać chłopaków, bo mam pokój tuż obok twojego i będę wszystko słyszał.

-O to bym się nie martwiła- posłałam mu mój najszerszy i najserdeczniejszy uśmiech.

Zatrzymaliśmy się pod moim domem.

-Jesteś piękna kiedy się uśmiechasz- powiedział Louis, a ja czułam, że moje policzki oblewa fala gorąca.-Ty zawsze jesteś piękna.

Po tych słowach mnie pocałował. Nie opierałam się, sama nawet nie wiem dlaczego. Przez chwilę nasze języki walczyły o dominację, aż jego w końcu wygrał. Po upływie czasu oderwaliśmy się od siebie.

-Nie wiem co to było, ale jeśli spróbujesz to powtórzyć, to obiecuję, że za ciebie wyjdę- powiedziałam i wyszłam z samochodu.

                                            CZYTASZ=KOMENTUJESZ

Heloł lejdis and dżentelmen :) W końcu postanowiłam dać scenę z Lourine, i jak wam się ona podoba? Mi bardzo! Następna część za 10 komentarzy :) To do zobaczenia misie :*